Қорқынышсыз өмір

Жарты бет мәтінді ежелеп оқып әлі отыр. "Уф!" - дедім шыдамым таусылып. Ол болса миығынан күлді де қойды. 

 "Бұған ағылшын тілі неге керек екен? Уақытымызды алып отырғанын қарашы! Кескіні де келіспей қалған!" - деймін іштей.  Тобымыздағы тіл үйренушілер маған ала көзбен атып жіберердей қарады сол сәтте. Орынды еді. Сыртқы кейпін көріп адасып жүрген бір адам деп ойлаған өзім өйткені.

Ал, мен ол жігіттің Алматыдағы білдей үш университетте психологиядан дәріс беретінін білдім бе? Оның аутизммен ауыратынынан хабарым бар ма еді? Тұтығып сөйлеуінің себебі осы дертпен байланысты екенін топшылауға санам жетті ме? Жоқ. Қандай хақың бар ендеше?

Ол үшін қыз-қыз қайнаған ортаға сіңісу қиын. Тіпті, қол алысып амандасудың өзі мұң. Жанып тұрған шам да оған қорқынышты болуы мүмкін. Аутизм диагнозы адамды үреймен билеп алады осылай. Бойдағы қорқынышын жеңіп, қоғамның бір кірпіші  екенін сезінген жанның күш-жігерін құм қыла жаздағанымды қайтерсің?