Аралдың түйелері көшені көк ала шаң қылып кетіп барады. Дырт-дырт етіп зорға оталып келе жатқан мотоциклді де елемейді бұл өркештілерің. Ауылдың маңдайына бұйырған жамау-жамау асфальтты бергісі келмей, маңғаздана жүріп келеді пәтшағарлар. Туған өлкеге арасында бір баратын болғасын ба, түйелерді де сағынады екенсің кәдімгідей.
⠀
Ал, жақын жұрағатымыздың үйіне жеткенде жаңағы шаңдақтың арасынан шығып, Мәскеуге кіріп кеткендей болдым.
⠀
— Из Ломоносова до Пушкина.(Бізге бейтаныс көшелерді атады әйтеуір).
— Заказ принято!
Алдындағы компьютерін тықылдатып жас келіншек әр хабарламаға жауап беріп отыр. Не де болса, маңызды іс екені көрініп тұр.
⠀
— Қәне, бестің шайын ішейік! Келін сәлден соң сменін тапсырады, - деді үйдегі апа. — Ауылда жұмыс жоқ деп отыра ма енді! Тірнетпен жұмыс істейді. Ресейдің бір қаласындағы таксистерді басқарады! Не деуші еді әлгі, діспетчір! - деді.
⠀
Тетігін тапқан адам үшін алақандай ауыл не, қыз-қыз қайнаған қала не, бәрі бірдей екен ғой. Өзіңді ісіңмен дәлелдей білсең, әлемнің кез-келген нүктесінде жұмыс істеуге болады екен.