• Біздің сұхбат
• 28 Қараша, 2024

Сарбас АҚТАЕВ: Қазақтың санасына сан сөзді сіңірдім

Көрнекті жазушы, танымал журналист, білікті аудармашы Сарбас Ақтаев биыл 90 жасқа толып отыр. Оның қаламынан «Дала туралы толғау», «Бұлар бірінші болып еді», «Қапшағай хикаясы», «Алтын қалам», «Шарапатты шаңырақ», «Абылай хан» сынды әдеби-публицистикалық шығармалар дүниеге келген. Сонымен қатар «Тұңғыш кітап», «Оқжетпес» атты өлеңдер жинағы да бар. Көркем аудармамен де айналысқан қаламгер 12 роман, 20-ға жуық хикаят аударған. 
Сарбас Ақтаев – ұлт баспасөзінің ардақты ақсақалы. Республикалық жетекші газет-журналдарда басшылық қызмет атқарған. «Ара – Шмель» журналы, «Жетісу» газеті, республикалық «Егемен Қазақстан» газетінде жемісті еңбек еткен. Тәуелсіз Қазақстанның ақпарат кеңістігінде тыңнан түрен салып, қалың оқырманның ыстық ықыласына бөленген «Халық кеңесі» газетінің және «Ақиқат» журналының бас редакторы болған. Ақсақалдың айтулы мерейлі жасына орай, қара шаңырағына арнайы барып, әңгімелесіп қайттық. 

– Сарбас ата, ақындығыңызды журналистика үшін құрбан еткеніңізді жиі айтасыз. Ірі газет-журналдың көбінде орынбасар болып қызмет атқардыңыз. Таңдауыңыз шығармашылық болды ма, әлде бас редактор болуға мүмкіндік берілмеді ме?
– Айналайын, жақында мен теледидардан бір хабар естідім. Журналистер одағының құрылғанына 75 жыл болыпты. Соны естігенде, менің ойыма осыдан 75 жыл бұрын қыстың басында Көкшетаудың облыстық газетінде әдеби қызметкер болып жүріп, Одаққа өткенім есіме түсті. Кішкентай ғана картоннан жасалған, қоламен күптелген билеті бар. Содан бастап бүкіл ғұмырым журналис­тикаға мәңгі-бақи маталды. Мен әдеби қызметкер де, бөлім бастығы да, одан редактордың орынбасары да болдым. Редактордың орынбасары болғанда 30-дағы жігіт едім. Орынбасар деген бір қарағанда аса ыңғайлы емес жұмыс сияқты көрінеді. Ал шын мәнінде орынбасар деген басшылықтағы, ұйымдағы, мекемедегі, басылымдағы екінші адам. Қандай сыйлы болатыны, қандай абыройлы азамат болары өзіне байланысты. Мен, рас, алғашқы қадамды ақындықтан бастағанмын. Бір пышақтың қырындай ғана жинағым шықты. Облыстық ақындар айтысына қатыстым. 
Бізді тағдыр айдап, қызмет бабымен Алматыға алып келді. Алматыда «Ара – Шмель» деген журнал болатын. Ол Орталық комитеттің орысша-қазақша шығатын сатиралық органы деп есептеледі. Одан жұрттың бәрі қорқады. Сонда фельетонист болып қабылданып, бір жылдай қызмет еттім. Менің мамандығым – орыс тілі-әдебиетінің оқытушысы. Сондықтан екі тілде жаза беремін, фельетондарды орысша да, қазақша да жазамын. Қазақшаны орысшаға аударып, орысшаны қазақшаға аударып, журналға шығаратынмын. Өлеңдерім де шықты, бірақ оны ұялып лақап атпен беретінмін. 
Содан жаман қызмет істемеген болармын, бір күні мені сол кездегі облыстық газет «Жетісудың» редакторы шақырды. Кәкімжан Қазыбаев ол кезде атышулы журналист, Бауыржан жөнінде, Қошқарбаев жөнінде тұңғыш жұртқа таныстырған журналист, бас редактор екеуі мені қабылдап, «сен жас жігітсің, мүмкіндігің бар, айына бір шығатын журналды не қыласың, отырып қаласың, бізге кел» деді. Мен ойланайын дедім, сол жұмыстан жаңадан ғана үй алып едім, бастығым жібере ме, жібермей ме деп ыңғайсыздандым. Ол кезде бастығым Жүсіп Алтайбаев деген белгілі журналист, оған айтып көріп едім, ол: «Немене, мен Қарағұлов үшін кадр дайындап отыр ма екем? Бармайсың!» – деді. Содан Қарағұлов үлкен басымен өзі келіп, «замандас, сен баланың бағын байлама, мен оны әдеби қызметкер не бөлім бастығы қылайын деп отырған жоқпын. Орынбасар қылып аламын, бер» деп сұрап алды. Сөйтіп, «Жетісуда» алғаш идеология жөніндегі орынбасар болдым, Кәкімжан Қазыбаев экономика жөніндегі бірінші орынбасар. Артынан Орталық Комитетке жауапты қызметке ауысты да, мен бірінші болып қалдым, 9 жыл отырдым. Жұрт орынбасарлықты қара жұмыстың адамы деп ойлайды. Меніңше, ол адамына байланысты. 
Бүкіл шығармашыл азаматты төңірегіме топтастырып, солармен жұмыс істеп, бір күнде бір нөмірді шығарып кеткен кезіміз де болатын. Бұл енді қабілетке байланысты, сосын Әбекең менің айтқанымнан шыққан жоқ. Кімді қызметке аламыз, менің қолымда болды. Сол кезде бұрынғы облыстарда редактор болған, сақайып қалған, 60-тың арғы жақ, бергі жағындағы ағалар жүр екен. Көбі әр облыстан. Жалпы, Алматы облысынан аз кісі болды. Содан Әбекеңе «өздерінің газетін шығаратын облыстың өз жігіттері неге болмайды» деп айта отырып, біраз азаматты, Баймолда Мусинді «Лениншіл жас», Бекболат Әдетовті аудандық газеттен, Жолдасхан Бозымбековті «Қазақ әдебиетінен» шақырып алдым. Ризат Садырбеков, Марат Тұрапов деген жігіттер тәжірибеден өтіп жатыр екен, солардың редакцияда қалуына мүмкіндік жасап, қарияларды да ренжітпей, жылына бір-бірден мерейтойын жасап, зейнетке шығарып, орнына жастар кадрын қалыптастырдым. 
Ол кезде газетте қиын. Журналисті «газеттің, қара жұмыстың адамы» деп қана ойлайды. Ал, шын мәнінде, журналист қайраткер екенін өткен ғасырдың соңғы ширегінен бастап мойындатты. Қайраткер, зерттеуші, төртінші биліктің өкілі ретінде елдің ықыласына бөленді. 
– Журналистика – кәсіп, ақындық талант емес пе? Адам танитыныңыз бар, маңайыңызға мықты журналистерді топтастыра алыпсыз?
– «Ақындықты құрбан қылдым» деп ренжиді деген сөзге орай айтатыным, шынында, ол кезде бұл саналы түрде таңдаған мамандығым болды. Бірақ кейде әртүрлі көңіл күй болады, сондайда «Ақындықты әкімдікке құрбан қып, жүрген жандар нағыз Құдай ұрған жұрт. Жаттап айтқан мың сөзінен әкімнің, Жүрекжарды бір сөзі артық ақынның» деп айтқаным бар. 
Ақындық деген сүйекпен бітіп, құйы­лып берілген дүние. Ол қанша құрбан қылғанымен, ешқашан сөнбейді. Ал қабілеттің бір қырын шыңдау үшін, өткірлеп ұштау үшін, бір қырын уақытша болса да, құрбан қылуға болады. Менің «өлеңді құрбан қылдым» дейтінім содан болар. Бірақ өмір-бақи жазып жүрген соң, ол қалмайды. Сені күндіз болмаса, түнде тауып алады.
Шынында да, басылым үшін ақын деген құт, ол – тағдыр тарту еткен несібе. Ақын ойы ұшқыр, қаламы жүйрік, сауатты, сан салалы болса, ол, әрине, сол ұйымның, сол мекеменің шын мәніндегі тірегі де, ұйыт­қысы да болады. Мен өз басым «Жетісуда» сондай бола білдім ғой деп ойлаймын. 
Бастығым Әбдуәли Қарағұлов 62-ге келіп зейнетке шықты. Сонда бірінші орынбасар деп мені бекітуге алып барғанда, Орталық комитеттің бірінші хатшысы «мынау мұғалім екен ғой, журналистикада қайдан жүр» деп ысырып тастапты. Сөйтіп, Жетісудың бір азаматын («Егемен Қазақстанда» суретші болған) бас редактор, мені «Егемен Қазақстанның» бас редакторының орынбасары етті. Әділеттік дейсің бе, әлде бақыт дейсің бе – қалай айтсаң да барабар. Мен «Егеменге» кетерде «Жетісудағы» редакторым «ол жаққа орынбасар болу барлығымыздың арманымыз еді ғой» деді. Содан «Егеменде» табаны күректей 17 жыл отырдым. Әуелі идеолог орынбасар, артынан бірінші орынбасар. Ал идеолог орынбасар болғанда да негізгі жұмыс менде болды. 19 облыста 19 тілшіміз бар, солардың жұмысына басшылық еттім, соларды ұйымдастыру менің мойнымда. Әдебиет, совет, партия тұрмысы, хабар бөлімдері менің қарамағымда. Жұмыс­тың 60 пайы­зы менде болды деген сөз, соны көтере білдім. Онда да газетте көп отырып қалған азаматтар бар екен. Білсеңіз, өзі газетте отырып, газеттен шығып қалатын журналистер болады. Өйткені бұрынғы басшылар хат қорыту, кезекшілікке бару, газет шығару, сенің жұмысың сол, сен ұйымдастырушысың деп қана тәрбиелеген. Сондықтан басшыма айта жүріп, «бұл онша болмас, біз неге облыстардан алмаймыз, мен талай жігітті білемін, бізге бөлім бастығына, тілшілікке жарайтын азаматтар, соларды алайық» деп ұсынып жүрдім. Сөйтіп,  «Егеменге» Ақселеу Сейдімбек, Қойшығара Салғараұлы, Сабыржан Шүкіров, Тоқтарбек Қызықбаев, Кеңес Юсупов, Зұлқарнай Сақиұлы сияқты қаламгерлерді әр облыс­тан жинадық. Соған қалалық кеңеспен, Орталық комитетпен ақылдаса жүріп, барлығына ұзамай үй алып беріп, алматылық қылдық. Қазір мүйізі қарағайдай ғалымдар шықты, Ержұманды да бізде тәжірибеден өтіп жүргенде, саяси сауаты жақсы, партия тұрмысына алғаш әдеби қызметкер қылып алғанмын. Ал Сауытбек Абдрахманов киностудияда істеп жүр екен, осы бізге кино төңірегін толық білетін азамат жоқ, осыны алайық деп қабылдадық. Осылайша, «Егеменнің» құрамы толықты. 
Сұлтан Мұратов, Жүнісбек, Жұмабек Кенжалинді университеттен алып, тәрбиеледік. Кенжалин белсенді студент болды. Университетті қызыл дипломмен бітіріп, Орал жаққа жолдамамен кеткелі тұр екен, «үлкен үйге» барып, жағдайды айтып, алып қалған жігітімнің бірі сол болатын. 
– «Еңбегі еленбейтін адамның бірі – журналист» деген едіңіз бір кездері. Сіз осы уақытқа дейін журналистиканың талай белесінен өттіңіз. Еңбегіңіз еленді ме?
– Біздің досымыз Шерхан: «Журналистің арқалағаны – алтын, жегені – жантақ» деп айтатын. Сол сияқты журналистің шын мәнінде еңбегі онша еленді деп айта алмаймын. Қазір де солай. Журналисті елеудің орнына, кемшілігін тапқысы келетіндер көп. Біздің кездегі журналист кемшілікті дұрыс қазып, сынды әділ жазса, оған басшылары ғана емес, халықтың өзі бағасын беретін. Сөйтіп, аты аңызға айналатын. Мәселен, «Егемен Қазақстанда» да, «Жетісуда» да газеттің айдарларын, тақырыптарын өмір-бақи өлеңмен жазып беріппін. Кейбір шаруа­шылықтар, кейбір аудандар, сол газетте шыққан қанатты сөздерді темірге, тақтайшаға жазып, іліп қояды екен. Соны іссапарға шыққанда көріп, еңбегіміз еленіп, ақындарды да жұрт осылай сыйлайды екен ғой деген ой келді. Шынында да еңбек далаға кетпеген ғой деймін. 
Еңбек деген не? Еңбек, шынында, журналистер мемлекеттік марапатқа онша көп ілікпейді. Осы күнге дейін Қазақстанда Мемлекеттік сыйлық алған бір журналист жоқ. Сауытбек алды, ол бірақ әдеби еңбегі үшін, Әбіштің шығармашылық еңбектерін зерттеп алды. Ал, жалпы, журналистен сыйлық алғаны жоқ. Бұрын да солай болған, қазір де солай ғой деймін. Жыл сайын шаруашылық адамдарына, мұғалімдерге, дәрігерлерге марапат, награда беріліп жатады. Соның ішінде журналист ілуде 
біреу-ақ. Ал Журналистер одағы ондайға араласпайды. Журналистердің еңбегі көп бағаланбайды. 
Мен өзім марапаттан кендемін деп айта алмаймын. Алғашқы орденді – «Құрмет» белгісін «Жетісудан» «Егеменге» ауысқан кезде алдым. Өйткені оған Алматы облысының атынан ұсынылыппын. Тоғыз жылғы еңбегім, қаншама Жетісу өңірінің ардагерлерін, азаматтарын жарыққа шығарған еңбегімді үлкен газетке ауысқан соң ғана елеген болу керек, сонда алдым. Екінші орденді  «Егеменнен» алдым. Ал журналистерді көбіне басқа қызметке онша елемейді. Мәселен, облыстық газетке әдеби қызметкер болып барардың алдында облыстық комсомол комитеті лекторлар тобының жетекшілігіне шақырған. Мен соны құрбан етіп, 60 сомдай артығына қарамай, 880 сомдық әдеби қызметкерлікке келдім. Сол комсомолда жүрсем, артынан партиялық қызметке ауысамын. Мүмкін, бізді бірінші қылмас, хатшы қылса, идеология жөніндегі хатшы қылады, сосын біріншінің сөзін жазып, бүкіл құжаттаманы ақтарып отыратын адам болатын едім деп ойлаймын. Осы журналистикада 80-ге дейін шаршамай, шаң жұқтырмай келгенім әлдеқайда дұрыс болды деп есептеймін.
– «Егеменнің» басшылық қызметінде болдыңыз. Әдетте бұл орындағы көп адам мемлекеттік қызметке жоғарылап кететін. Ал сіз өзіңізді мемлекеттік қыз­метте сынап көру туралы ой болды ма? Сізді бұл саладан неге көрмедік?
– Біріншіден, менен бастықтарым айы­рылған жоқ. «Жетісуда» да, «Егеменде» де бүкіл құжаттама менің қолымнан өтетін. Орталық комитетке Мәскеуге жіберілетін анықтамалар, есептер – барлығы менің қолымнан өтеді. Тіпті басшылар бір жерге жиналысқа барса, оның сөзін дайындап беру де менің мойнымда болады. Сондықтан басқа жерге ауыс­тыр­ған жоқ. «Ара» журналына екі рет бас редактор қылып ұсынған, бірақ Орталық комитеттің хатшысы марқұм Саттар деген ағамыз «немене, Ақтаевтан басқа адам жоқ па? Тиіспеңдер, орнында отырсын» деп айтады екен. Сөйтіп орнымда 17 жыл отырдым. 
– Қазақстан «Егемендік туралы» декларацияны жариялағанда қалай қабылдадыңыз? Осы кезде «Халық кеңесі» газеті ең бір мықты газет болды. Басы­лым неге жабылды, жоғарыға жақпады ма?
– Қайта құру жарияланған кезде бәсекелестік тұрғыдан сайланған Жоғарғы кеңес болатын. Олар газет шығаратын болып, соны маған жүктеді. Жоғарғы кеңестің сессиясында «Халық кеңесі» газетінің редакторы етіп бекітті. Ылғи жас журналистерді іріктеп, Ж.Кенжалин, М.Тоқашбаев – барлығының басын қосып, тату ұжым жасадым. Жақсы газет болды. Алғашқы жылдың өзінде-ақ жұрт сұранысына ие болды. Артынан еңбекақысын, қаламақысын – бәрін түзеп алып, біраз жұмыс істедік. Содан не керек, «Егеменнің» алдын орап кетеміз, көп дүниені одан бұрын шығарамыз. Депутаттардың пікірін арқау ете отырып, сын мақалалар жазамыз. Олар, әрине, салмақты, салиқалы мақалалар болып шығады. Содан жұрт «Халық кеңесіне» қарай ауыса бастағанда  «Егеменнің» жігіттері «мұны жабу керек» деп шықты. Одан кейін Жоғары кеңес тарап кетті, ол тарағанда мені шақырып алды да, «Ақиқат» журналына бас редактор болып барасыз, 4–5 жыл жұмыс істеп бересіз» деді.
«Егемендік туралы» декларацияның жазылуында еңбегіміз бар. Сол газеттің бірінші нөміріне халықаралық азаматтық жөніндегі декларация баяғыда «Известияда» жарияланыпты. Соны алып, қазақшаға аудардым. Сондағы көп дүние, баптар, көп термин біздің сол декларациямызда жатыр. Ол  декларацияның басқалардан өзгешелігі де бар, бірақ ол кезде Кеңес Одағы тараған жоқ. Мәскеуге бағыныштылық бар. Оның да салқыны жоқ емес. Бірақ тұңғыш егемен ел, өз тағдырын өзі шешуге қақылы деген қағиданы сол декларацияда бердік. 
– «Ақиқат» журналында басшылық қызметте болдыңыз. Жалпы, журнал тарихи басылым ғой, өзіңіз ақиқаттан аттаған кезім болды-ау деп өкінетін сәттеріңіз бар ма?
– «Ақиқатта» үш жыл бас редактор болдым. Сосын жастарға орын босату керек болды. Бас редакторлықты беріп алқа мүшесі, бөлім меңгерушісі болып қалып, сексенге келгенше істедім. Онда жай бағынышты емес, редакторлардың кеңесшісі болдым, менің кезімде 4–5 бас редактор ауысты. Солардың барлығы да ағалап тұратын. 
Біз енді тәртіптің адамымыз ғой. Кемшіліктер болып жататын шығар. Бірақ мен отбасыма, істеген қызметіме, жүрген ортама адалмын. Біреуді артық не кем көргенім жоқ, барлығын тең тұттым. 
– Ақын, жазушы, журналист, тіпті аудармашылықтың ауыр жүгін арқаладыңыз. Аудармаларыңызды қазақ оқырманы қалай қабылдады? 
– Мен аудармашыға қаламгер болу міндетті деп ойлаймын. Біздің қазақ аудармаларының көбін шенеуніктер аударады, доғал болатыны оны қаламгер аудармайтынынан. Аудармашы әрі қаламгер болу керек, ақын болса құба-құп. Ол зерттеуші болу қажет. Ол көп оқитын болу керек, аударатын тілді ғана емес қазақ тілін жетік меңгеруге тиіс. Бүкіл нюанс­тарын жете білетін адам болуы керек. 
– Бүгінде әр сөздің, тіркестің дұрыс не бұрыс қолданылуы туралы айтсаңыз?
– Түгел сөздің түбі бір, түп атасы Майқы би дейді. Осыған менің дауым бар. Біз осы еншілеп алуға құмармыз. Аталарымызға Майқы би Шыңғыс ханның нөкері, қазақ даласынан шыққан 14 би Шыңғыс ханды хан көтерді деген сөз бар. Ол 1200 жылдың шамасы еді, сонда қазақтың тілі сол жылдан қалыптасқан жоқ қой. Қазақ тілі одан бұрын қалыптасқан, оны «түгел сөздің түбі бір, түп атасы түрік тіл» деп өзгертуі керек деп ойлаймын.
«Тең теңімен, тезек қабымен» деп жүрміз. Мұны біз кәдімгі бір жақсы жағынан, тең теңімен деп жастарға байланысты айтамыз. Ол, жарайды, дұрыс болсын, бірақ ол неге тезек қабымен жүреді? Менің ойым­ша, бұрын керуен тартқан, теңдеп жүк әкелген. Жолда түс­тенген, қонған. Оған от  жағу керек, ол үшін қабымен тезек жүру қажет. Сонда артатын жүк «тең теңімен тұрсын, ал тезек қабымен тұрсын» деген сөз ол.
Дүние жалған дейміз. Ол дүние емес, дүния жалған. Дүния деген өмір деген сөз, ал дүние – мүлік деген сөз. Сондықтан дүния жалған деп жазу керек.
Бауырсақ деген сөзді аударамыз. Ол – піскен нан. Ал қазақ айтқан, «Өгей ене бауырсақ, көрде жатып қол бұлғар» дейді. Бауырсақтың, керісінше, теріс ыңғай мағынасы да бар. 
Сұқбат деген сөзді «Егемен Қазақстанда» жүргенде «Сиезден кейінгі сұқбат» деп мен енгіздім. Сұқбат деген әңгіме ғой, орысша «беседа». Абай айт­қан, «жарайды, ер табылса, қылса сұқбат» дейтіні бар ғой. Соған қарсылар да болды. Бірақ сұқбат сөзі сіңіп кетті. 
Нарық сөзін де осылай қазақтың санасына сіңіргенмін. Бағдарлама, айқындама, тұжырымдама – соның барлығы мен енгізген дүниелер. «Егемен Қазақстанда» жүргенде жалпы 500-ден аса бас мақала жазған адаммын. Мен олардың барлығы стандарт деп ойламаймын. «Егемен Қазақстанда» сьезден, пленумнан, кейінгі төрт бағандық, бес бағандық бас мақалалардың барлығын жазған мен болатынмын. Өзім жазған бас мақалалардың, мораль тақырыбындағы бас мақалалар бар, солардың, кем дегенде, елу пайызы ағып тұрған публицистика болатын. 
– Сіз сойлы авторларды, сүйекті шығармаларды аударған қаламгерсіз. Соның бірі – Булгаков. Михаил Булгаковты аударған, кино түсірген, рөлде ойнаған адамның өмірінде қиындықтар көп болады деп жатады. Сізге қалай әсер етті?
– Булгаковты аударайын деген ойым жоқ еді. «Дәрігердің жазбалары», «Ақ гвардия», «Мастер мен Маргаритаға» батылым бармай, тісім батпай, қолым жетпей жүрген. «Қайтсеңіз де, осыны аударып беріңіз» деп болмаған соң, алғаным рас. Оны көп зерттедім. Ең бас­тысы, менің бір ерекшелігім, аударған авторымды зерттеп, сол жөнінде эссе дейсің бе, очерк дейсің бе – сондай зерттеу дүние жазамын. Кітапта сол бар. Кітап шығатын болды, артынан қарасам, бұл Булгаковтың шығармаларын киноға түсірген, экранға шығарған, жалпы, осыны зерттеген жігіттердің біразы ішектеніп, ауырады. Рөлін ойнаған әртістер де оқыс оқиғаға ұшырап жатады екен. Мен олай ойлаған жоқ едім, сол жылы белім бастырмай қалды. Сөйтіп, қозғалуым қиын болып, жүре алмадым. Министрлер кабинетінің ауруханасында ота жасап, Петербургтен Қарабаев деген профессор шақыртып, аман қалғанмын. Құдайға шүкір, қазір сегіз жылға жақындады, Булгаковтың бұл шығармасы қазақша екі рет шықты. Оның дұрыс аударылғанына орай «Алаш» сыйлығын берді. Қазақша, қазақ ұғымына келетін дүниелерді ескеру керек. Осындай оқиға болып, отаға түсіп, әйтеуір, аман қалдым. Сондай әсері бар, жалпы, Булгаков деген тегін адам емес. 
– Тоқсанның төріне шыққанда, оқу мен жазудың деңгейі қалай болады екен?
– 90 деген оңай жас емес екен, айналайын. 90 – күш-қуаттың қас жауы екен. Көз нашар көреді, құлақ шамалы естиді. Бір өлең шумақтарым ойға оралады: «Көз сығыр, құлақ керең, бас есалаң, Сонда да жүргендейміз есен-­аман. Қанша күн от отап, су ішеріңді, Алла білер, оны өзі шеше ме адам?» деп. Сол сияқты қанша жасайтынымызды Жаратқанның өзі біледі. Оқу шамалы, жазуға көз көрмейді. Кейбір ойға түскен дүниелерді шешелеріңе айтып отырып, түсіретінім бар. Үйге газет-журнал алынады, олардың тек тақырыбын оқып, мына біреуге назар аударуға болады екен деп кейде шешелеріңе оқытып тұрамын. Қазір оның да көзі нашарлап кетті. 
– Сұқбаттасуға ұл емес, қыз баланың келгенін көріп қуанып қалдыңыз. Жалпы, журналистикаға, әдебиетке қыздардың келуіне қатысты ойыңыз қандай?
– Айналайын, баяғыда грузин қыз­дары бірінен кейін бірі әлемнің шахмат жөніндегі чемпионы болғанда қызығушы едім. Қашан қазақ қыздары осындай деңгейге көтеріледі деп ойлаушы едім. Құдайға шүкір, оған да жеттік. Қазақ қыз­дарының рухани, мәдени, білімдарлық өсуінің белгісі. Қазір бізде журналист қыздар көп. Оған мен сүйсінемін. «Ана тілінде», «Ақиқатта», «Егемен Қазақстанда» жақсы жағынан көрініп жүрген қыз балалар бар. Біздің қыз балалар өссе, дамыса деген мақсатқа жеткен сияқтымыз. Жалпы, журналистика қыздарға бөтен мамандық емес. Гүлзейнеп, Айнаш, Қарагөз қыздарымыз соның үлгісі деп білемін. Қыз бала ұқыпты, отбасыда шыңдалған олар. Мен редактор болсам, жауапты хатшыны ылғи қыз балалардан сайлар едім. Батыл, шыншыл, қайраткерлікті қазақ қыздарынан күтемін. 
– Уақытыңызды бөліп, сұқбат бергеніңізге рақмет!

Әңгімелескен
Ақбота МҰСАБЕКҚЫЗЫ